GRAND CRU ELITE ZIT NIET STIL...

en ontdekt kwaliteit potentieel van nauwelijks bekende wijngebieden

De laatste tijd ben ik steeds dieper in de Oost-Europese wijnen gedoken, en vooral in die van Hongarije, Slovenië,  Roemenië, Slowakije, en last but not least Bulgarije. Voor mij is dat een enerverend onderzoek door de vele verrassende ontdekkingen. Het doet mij dan ook een groot genoegen dat mijn zoon  Alex mijn hulp heeft ingeroepen bij de voorselectie van zijn Oost-Europese aanbod. Eindelijk gerechtigheid en erkenning- of een flinke teleurstelling wanneer zou blijken dat die Oost-Europese wijnen toch niet aanslaan bij de Frans georiënteerde proevers.
 
In deze voormalige satellietstaten van Rusland is er veel aan het veranderen. Ook daar heeft men ontdekt dat je wijn niet eindeloos op vat moet bewaren. Verder wordt er druk geëxperimenteerd met autochtone en internationale druivensoorten en met verschillen in typen vaten. Anderzijds tref je er producenten aan die juist proberen de traditionele technieken te perfectioneren. Vooral in de Bulgaarse Thracian Valley leiden die verschillende inzichten tot een veelheid aan typen wijn. Het gebied is op zich trouwens veel te groot en te gevarieerd qua bodem en klimaat om één type wijn op te leveren. Daarbij komt de enorme variatie in verwerkte druiven: de wet noemt een tiental soorten (waarvan de uit de Bourgogne afkomstige witte druivensoort kwalitatief torenhoog scoort !) die in sterk wisselende verhouding worden toegepast.

De oude wet, van kracht tijdens de Russische overheersing, laat een opbrengst toe van 100 hl per hectare toe en zelf meer, maar goede boeren komen niet boven de 65 hl. Inmiddels heeft zich een consortium gevormd van wijnboeren die ruimschoots onder dit gemiddelde blijven voor hun ‘premium wijnen’: de opbrengst is in die gevallen maximaal 45 hl per ha. Maar ook vóór de tijd van het consortium waren de Clusterwijnen en de Enira wijnen al van topniveau, waarbij ze vaak te werk gingen naar het voorbeeld van de Grand Cru en Grand Cru Classé. Naast het koesteren van deze voortretreffelijke rode wijnen is er bijvoorbeeld ook die ene Chardonnay die niet onderdoet voor een witte Bourgogne van hoge komaf. Er werd bovendien ijverig geëxperimenteerd met de rode autochtone druivensoorten Rubin, Mavrud, gescheiden of zelfs door uitsluitend gebruik te maken van de bekende Franse rassen Cabernet Franc en Merlot. Aldus ontstonden er Premium Limited editions wijnen van onberispelijke kwaliteit onder de naam Cluster die ik graag aan U voor wil stellen.

De traditionele kolossen van vaten werden vervangen door Barriques van 225  en bij Enira ging men zelfs zover dat men naar het voorbeeld van Château Petrus de cementen cuvées in ere herstelde. Omdat zulke wijnen, hoe fraai soms ook, zich nog wereldwijd moeten profileren, moeten ze voorlopig door het leven gaan met de handtekening van hun beroemde makers.

Comte van Neipperg, o.a eigenaar van château Canon de la  Gaffelière Grand Cru Classé en z’n beroemde confrère Gaja uit Italië zijn hier sprekende voorbeelden van. Verder doen de familie Antinori uit Italië en Vega Sicilia  uit Spanje er alles aan om via een ‘joint venture’ de aandacht van deze opmerkelijke wijnen te trekken .

Vooral in de  Oost-Europese regio vind je dit paradoxale verschijnsel: wijnen van topklasse, beter  in prijs kwaliteitsverhouding dan die van hun confrères in Frankrijk of van bijvoorbeeld Italië, maar  formeel slechts ‘in de gedachte van de wijnconsument’ van niet goede komaf  en alleen bekend dankzij inspanningen van beroemde wijnboeren In de zoektocht kwam ik parels van wijnen tegen waarvan ik het bestaan niet had durven  geloven. Klasse wat de klok slaat en tegen prijzen waar je in traditionele wijngebieden nog geen gewone appellation contrôlée voor kunt bemachtigen. Handig heb ik 1 witte droge 2 rode Clusterwijnen ‘op Grand Cru niveau’ verpakt in onderstaand proefpakket A