Galicië

Voor de miljoenen buitenlanders die zich bij Spanje het landschap voorstellen van Don Quichot, en de miljoenen toeristen die van Spanje alleen de Middellandse-Zeekust kennen, is Galicië, met zijn Atlantisch landschap, groene heuvels, zanderige kreken, land van duizend rivieren (diepe inhammen met zout water, verglijkbaar met fjorden), van weiden en autochtone bossen (o.a kastanje), een hele nieuwe ervaring. Deze natuur in maagdelijke staat biedt de basis voor de grote mate van biodiversiteit met unieke specimen van bijna metaforische categorie, zoals de duizenden wilde paarden, die vrij leven in de Galicische bergen!

Galicië, in het uiterste noord-westen van Spanje, grenst in het zuiden aan Portugal en in het westen en noorden aan de Atlantische Oceaan en omvat de provincies la Coruña, Lugo, Pontevedra en Orense, waarvan alleen de twee laatste een noemenswaardige wijnproductie kennen. Toch zullen de wijnen van de streek romantische naturen aanspreken, maar wie er een bezoek brengt, kan nogal wat teleurstelling te incasseren krijgen want er worden slechts heel weinig wijnen op commerciële schaal gebotteld. Tevens zijn ze moeilijk te krijgen, behalve voor de kenners van Galicië.   

Gelijkenissen met Portugal

De granieten bodem en het vochtige weer lijken sterk op die van Noord-Portugal; ook de methoden van wijnbouw, vooral in de westelijke delen en aan de kust vertonen eveneens opvallende overeenkomsten, zoals de wijnplanten die men zeer hoog laat klimmen langs staken van kastanjehout of langs pergola’s met granieten pilaren, zodat de druiven ver van de vochtige grond kunnen opgroeien. De wijnen ondergaan vaak een langdurige tweede of malolactische gisting, waardoor ze licht pétillant zijn. Veel druiven zijn gelijk of verwant aan het Vinho Verde gebied in Portugal, zoals de albariño (alvariño), dona branca, espadeiro, en treixadira. Met al die overeenkomsten ligt het voor de hand dat ook de wijnen van beide zijden van de rivier Miño een sterke gelijkenis tonen.